Çok zaman oldu senin adınla bir satıra başlamayalı.. Ne çok oldu sesini duymayalı, yüzünü görmeyeli, seni solumayalı ve ellerin ellerimde uyumayalı.. Çok oldu kalbim atmayalı ve hayatı ezberden yaşayalı.. Onu unuttun mu diye soran insanlar var hala hayatımda. Ne haddime diyorum.. Ne haddime onu unutmak! Adın geçince dolan gözlerim var hala.. Öyle acıyla değil ama özlemle. Çok oldu seni affedeli, ait olduğun gök yüzünde seni özgür bırakalı, seni takip etmeyeli.. Sana benzeyen onlarca insanla kendimi kandıralı çok oldu.. Kimseye duvarlarını yıkmayan, kimsenin gözlerine uzun uzun bakmayan ve elleri ellerinde uyumayan bir kadın haline gelel i çok oldu. Seni son gördüğüm gün hala gözümün önünde ve ilk gördüğüm gün de.. Bir "minik" bir de "yarim" deyişinin tınısı kulağımda kaldı.. Seni hatırlatan kokular, adını taşıyan insanlar ve bende senden bir iz kaldı.. Bir daha hiç sevmedim. İşin aslı sevmekte istemedim. Ben senin hayalini bile yanıbaşımda yaşayan herkesten üstün tuttum. Başka birine aşk demek haksızlıktı hayaline, hatta sana haksızlık olmasa bile.. Sana söylemiştim "bir kere sever bizim ailenin kadınları" diye. Seni sevdim bende. Umutsuzca üstelik şimdi.. Çaresizce.. Dönüşü olmayan bir yolun son sapağını da geçtiğimizi bile bile! Ölmüş bir adama aşık kalınmaz belki ama sana kalınıyormuş işte.. Çıkıp sana gelemiyorum. Ordasın. Biraz uzağımda. Elimi uzatsam, kalksam şu koltuktan gelirim bilirim. Gelemiyorum. Bunu ne sana ne başkasına anlatamıyorum. Zaten bir sen anlarsın ama sende artık duymazsın.. Biri diyeceksin bir gün.. Biri canından çok sevdi beni. Kendinden çok, dünyada nefes alan herşeyden çok. Sarılmaya kıyamadı diyeceksin. Kırmadı. Gözünden sakındı sevdi. Bir gün anlayacaksın, benim sana anlatamadığım herşeyi... Nasibim değilsin adam. En zor sınavımsın. Hiç itiraf etmedim ama unutmaktan deli divane korktuğumsun. Unutmak istemediğimsin sen.. Kız çocuğu hayallerimde çizdiğimsin ve hala çocuklarımın baba demesini istediğim tek adamsın!.. Sen benim hiç anlamadığın o "yuvamsın"...